Odpowiedź. 32 osoby uznały to za pomocne. gosia591965r. Wśród opisów przyrody ukazujących jej piękno Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu“ przedstawił obraz nieba nad Soplicowem. Tu chmury przybierają różne kształty, a „Ileż scen i obrazów z samej gry obłoków!“. Każda chmura jest inna: jesienna „Pełznie jak żółw W "Panu Tadeuszu" pojawia się motyw tańca - bohaterowie kończą opowieść polonezem. Możemy wymienić następujące funkcje tego motywu: wskazanie na szczęśliwe zakończenie - autor daje nam do zrozumienia, że historia ostatniego zajazdu na Litwie ma swój pozytywny finał; symbolizuje pojednanie - wszystkie spory ustały. Horeszkowie i Teraz musimy cofnąć się w czasie. Przenosimy się do Soplicowa, miejsca akcji "Pana Tadeusza". Zakładam, że fabułę wszycy kojarzą, dlatego przejdźmy prosto do tego, jak przedstawiony został owy dworek. Dworek zbudowany był z pobielanego drewna - "Stał dwór szlachecki, z drzewa, lecz podmurowany. Świeciły się z daleka pobielane Dlatego też w „Panu Tadeuszu” odnajdziemy przeciwwagę dla Płuta i Moskali. Chodzi tu oczywiście o kapitana Rykowa, który zwracał się do Polaków takimi słowami: „Państwo Lachy, już jest ta gadka między wami, Że każdy Moskal złodziej; powiedźcież, kto spyta; Że znaliście Moskala, który zwan Nikita Nikitycz Ryków, rotny Epilog „Pana Tadeusza”- interpretacja. Część dzieła, tak naprawdę nigdy nie ukończona przez Mickiewicza, napisana w nieco odmiennym tonie niż całość Pana Tadeusza. Ma charakter refleksyjno – elegijny i stanowi swoisty komentarz do wydarzeń przedstawionych w poemacie. Mickiewicz w duchowej ucieczce do „kraju lat dziecinnych Bezkrytyczne zapatrzenie się w cudze wzory, lekceważenie cech narodowych, były wadami społecznymi, które wytykał już Ignacy Krasicki w "Satyrach". W "Panu Tadeuszu" takimi kosmopolitami są Hrabia i Telimena. Śmieszna jest skłonność Hrabiego do przeżywania romantycznych przygód. Dynamikę tekstu nadają wykrzyknienia, jak "Litwo! Ojczyzno moja!". Obecne są również porównania, które sprawiają, że opisy krajobrazu stają się jeszcze bardziej plastyczne i sugestywne - "gryka jak śnieg biała" i "wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą zieloną". Ta suknia jest biała jak śnieg. Jak widzisz, cechą jest tutaj biały kolor sukni. Z kolei śnieg jest punktem odniesienia – śnieg jest w końcu idealnie biały z natury. Omawiane zjawisko, jakim jest biel sukni, interpretowane jest za pomocą drugiego członu, czyli naszego punktu odniesienia. INSTRUMENT JANKIELA Z "PANA TADEUSZA" - 3 - 17 liter - Hasło do krzyżówki. 🔔 Wyszukiwarka haseł do krzyżówek pozwala na wyszukanie hasła i odpowiedzi do krzyżówek. Wpisz szukane "Definicja" lub pole litery "Hasło w krzyżówce" i kliknij "Szukaj"! Opis uczty w „Panu Tadeuszu”. „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza daje czytelnikowi wyobrażenie ucztowania na początku XIX wieku. W epopei jest wiele przykładów obficie zastawionych stołów i wspólnego biesiadowania. Jednym z nich jest końcowa uczta zaręczynowa trzech par: Zosi z Tadeuszem, Tekli Hreczeszanki z Asesorem oraz n1X3. Poetycko-malarskie obrazy przyrody Przyroda stanowi scenerię zdarzeń oraz motywuje działania bohaterów, stąd jej znacząca rola. Została ukazana w sposób zmysłowy: można dostrzec jej barwy, ruch, usłyszeć odgłosy, poczuć zapachy. Częstym zabiegiem jest personifikacja elementów natury. Można powiedzieć, że przyroda jest bohaterem tego utworu. Jej zachowanie sprzyja ludziom zadomowionym w Soplicowie. Efektem takiego wspólnego odczuwania jest burza po bitwie z Moskalami, która sprawia, że Soplicowo zostaje odcięte od świata i wiadomości nie wychodzą poza krąg bezpośrednich uczestników zdarzeń. Bohaterowie ukazani są tu w relacji do natury: Sędzia jako gospodarz, Hrabia jako fascynujący się nią romantyk, Tadeusz podziwiający po powrocie do domu tutejsze widoki itp., ale wyjątkowo wyraziście poeta związał z przyrodą Zosię. Jej też przysporzył najwięcej cech pozytywnych, podobnie jak jej otoczeniu. Obrazy przyrody w Panu Tadeuszu są jakby wyjęte z raju, wymarzonego przez realistę. W raju tym równocześnie kwitną kwiaty wiosenne i dojrzewają owoce jesieni. W tym samym czasie fiołki i astry zdobią jakiś idealny sezon, w którym mak mami źrenicę wielością „farb żywych, różowych” i w którym dojrzewa harbuz, żniwiarze kończą żniwo i kosi się trawę [...].5 Ów sielski krajobraz, jaki roztacza poeta przed oczyma czytelnika na początku utworu, wprowadza w rajską krainę szczęśliwych lat dzieciństwa, ukazaną plastycznie, kolorowo i z wszelką różnorodnością kształtów. Mickiewicz jawi się tu jako poeta-malarz, kolorysta posługujący się wielką paletą barw i odcieni, oraz doskonały obserwator form, które stworzyła natura. Pierwszy z takich opisów został opatrzony wyjaśnieniem jego funkcji: Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych; (I, 14-40). Duża liczba epitetów, oddających barwy pól, łąk, Niemna, miedzy, grusz itd., wskazuje czytelnikowi, jakie obrazy mocą tęsknoty przywołuje emigrant, pozbawiony możliwości oglądania ich na co dzień. Jest to pogodny, jasny dzień w porze żniw, pełnia lata, w słońcu mienią się wszystkie kolory. Bogata roślinność (uprawy i dzikie zioła) wprowadza w świat idylli: jest to kraina piękna, urodzajna, a więc szczęśliwa. Jest tu las (zieleń), łąka (zieleń), pola obsiane różnymi zbożami (złoto i srebro) oraz gryką (biel), zioła: świerzop (barwa bursztynu) i dzięcielina (gatunek koniczyny koloru bladoróżowego), która panieńskim rumieńcem [...] pała. Pola poprzecinane są miedzami i niebieską wstążką Niemna. Opis ten został przedłużony ukazaniem miejsca, do którego wraca w myślach, po latach, narrator: Śród takich (a więc tak bardzo pięknych) pól przed laty, nad brzegiem ruczaju (I, 23) stał szlachecki dwór, bliski sercu, piękny, zadbany, wtopiony w zieleń drzew. Wrażliwość Mickiewicza na kolory dostrzeżono dosyć wcześnie6, zwrócono również uwagę na wpływ baroku na poetyckie i zarazem kolorystyczne W omawianym fragmencie wiele jest epitetów, ale można tu spotkać porównania (gryka jak śnieg biała, wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą // Zieloną) oraz przenośnie (personifikacja: panieńskim rumieńcem dzięcielina pała, ciche grusze siedzą – I, 15-22). Innym, często przywoływanym przykładem poetyckiego „malarstwa” w epopei Mickiewicza jest opis warzywnika, ukazujący nie tylko barwy, ale i kształty (nagromadzenie środków poetyckich, zwłaszcza personifikacji). Warto tu wspomnieć o fragmencie ukazującym dziewicze ostępy puszczy – królestwa zwierząt, w którym na człowieka czyha niebezpieczeństwo (matecznik, spotkanie z niedźwiedziem) oraz malarskich wizjach chmur, mgły (romantyczny obraz ruin zamku w miękkiej otoczce mgły) i – oczywiście – wschodu i zachodu słońca, roztaczającego po niebie wieczorną zorzę i znikającego za borem. Poza zadaniem przywoływania w pamięci pięknych, sielankowych obrazów stron ojczystych opisy pełnią również istotną funkcję na płaszczyźnie samego dzieła: pokazują gospodarność i dobrobyt Soplicy, stanowią tło dla bohaterów (np. Zosia w białej sukience wśród zieleni spokój, pogoda ducha, łagodność i życzliwość postaci), pozwalają odebrać to miejsce jako jedyne na świecie, gdzie natura zgromadziła wszystko, co potrzebne człowiekowi do życia (lasy, łąki, rzeka, pagórkowate, malownicze ukształtowanie terenu itp.) i pozwala bez ograniczeń korzystać ze swej szczodrobliwości. Wtopienie się bohaterów w porządek biologiczny otoczenia daje poczucie harmonii, wewnętrznego ładu i szczęścia. Ci, którzy nie są w stanie dostrzec uroków rodzimego pejzażu (np. Telimena), nękani są niepokojem, poszukują szczęścia jakby na siłę, nie umiejąc pogodzić się z własną naturą i wiekiem. bella2312 Tymczasem przenoś moją duszę utęsknionąDo tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedząZieloną, na niej z rzadka ciche grusze żyto, świerzop, gryka, dzięcielina, grusza…W tej zielonej, pachnącej i gęstejkrzewinie,Koło domu, jest pewny przytułekzwierzyniei ludziom. Nieraz zając zdybanyw kapuścieskacze skryć się w konopiachbezpieczniej niż w chruście,bo go dla gęstwy ziela ani chartnie zgoni,ani ogar wywietrzy dla zbyt było w bród. Chłopcy biorą krasnolice,Tyle w pieśniach litewskich sławione lisice,Co są godłem panieństwa: bo czerw ich nie zjada,I dziwna, żaden owad na nich nie za wysmukłym gonią borowikiem,Którego pieśń nazywa grzybów dybią na rydza; ten wzrostem skromniejszyI mniej sławny w piosenkach, za to najsmaczniejszy,Czy świeży, czy solony, czy jesiennej pory,Czy zimą. Ale Wojski zbierał pospólstwo grzybów, pogardzone w brakuDla szkodliwości albo niedobrego smaku,Lecz nie są bez użytku: one zwierza pasąI gniazdem są owadów i gajów zielonym obrusie łąk, jako szeregiNaczyń stołowych sterczą: tu z krągłymi brzegiSurojadki srebrzyste, żółte i czerwone,Niby czareczki różnym winem napełnione;Koźlak, jak przewrócone kubka dno wypukłe,Lejki, jako szampańskie kieliszki wysmukłe,Bielaki krągłe, białe, szerokie i płaskie,Jakby mlekiem nalane filiżanki saskie,I kulista, czarniawym pyłkiem napełnionaPurchawka, jak pieprzniczka; zaś innych imiona,Znane tylko w zajęczym lub wilczym języku,Od ludzi nieochrzczone; a jest ich bez zielone przy drogach wierzby i topole,Co pierwej, jako płaczki przy grobowym dole,Biły czołem, długimi kręciły ramiony,Rozpuszczając na wiatry warkocz posrebrzony,Teraz jak martwe, z niemej wyrazem żałoby,Stoją na kształt posągów sypilskiej osina drżąca, wstrząsa liście każdym przykopieStoją jakby na straży w szeregach konopie,Cyprysy jarzyn;licze na naj :{ Geneza utworu została wyjaśniona przez samego poetę w "Epilogu". Praca nad utworem była dla poety ucieczką od intryg i waśni polskiej emigracji w Paryżu. I emigranci właśnie są adresatami tego utworu. Mickiewicz roztacza przed nimi obrazy rodzinnej tradycji szlacheckiej, obecne w pamięci, choć w tym czasie już minione. W końcowym fragmencie "Epilogu" poeta pisze o swych marzeniach, aby jego utwory trafiły do każdego polskiego domu, a będzie to dla poety droższa nagroda niż laur z Kapitolu ("...żeby te księgi zabłądziły pod strzechy..."). Bodźcem do napisania "Pana Tadeusza" była też dręcząca poetę tęsknota do rodzinnej Litwy, którą opuścił w 1824 roku. Najpełniejszym i najbardziej wzruszającym wyrazem tej tęsknoty jest "Inwokacja" rozpoczynająca się od słów, znanych zapewne każdemu Polakowi: "Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie, Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie". Poeta prosi Pannę Świętą z Częstochowy i Ostrej Bramy: "Tymczasem przenoś duszę moją utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem, Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem; Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała".