Jeśli składasz ZUS ZWUA z powodu zmiany schematu podlegania ubezpieczeniom, to bloku V nie wypełniasz. Przy wypełnianiu tego bloku zachowaj szczególną staranność. Pamiętaj, że informacje w nim zawarte mogą mieć wpływ na uzyskanie uprawnień do świadczeń o charakterze emerytalnym lub na ich brak. Ä W polu 01 – wpisz odpowiednio: Wspólnik wieloosobowej spółki z.o.o. może w niektórych sytuacjach podlegać ubezpieczeniom społecznym ZUS. Wspólnik spółki z.o.o., co do zasady, podlega ubezpieczeniom społecznym tylko w sytuacji, gdy jest jedynym wspólnikiem spółki. Wspólnik wieloosobowej spółki z.o.o. jest z takiego obowiązku na ogół wyłączony. Piotr P. ma ustalone prawo do emerytury i wykonuje umowę zlecenia w firmie A. Z tego tytułu podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. Od 16 października br. został także zatrudniony na podstawie umowy o pracę na ½ etatu w firmie B, z miesięcznym wynagrodzeniem 1850 zł. Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym określa ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, póz 887 ze zm.), nie przewidując objęcia nimi prokurentów. Nie ma jednak, co do zasady, przeszkód, dla zawarcia między spółką a prokurentem umowy o zatrudnienie. I. ORZECZNICTWO DOTYCZĄCE PODLEGANIA UBEZPIECZENIOM SPOŁECZNYM Najciekawsze orzeczenia Sądu Najwyższego z 2018 r. z komentarzem W wyroku z 11 lipca 2018 r. (II PK 175/17) Sąd Najwyższy uznał, że pracow-nikowi, który podlega ochronie w czasie obniżonego wymiaru czasu pracy Dobrowolne ubezpieczenia emerytalne i rentowe. 1 stycznia 2022. Jeśli nie podlegasz obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, możesz przystąpić do nich dobrowolnie. Możesz to zrobić, jeśli jesteś w jednej z następujących sytuacji: mieszkasz w Polsce, nie mieszkasz w Polsce, ale byłeś wcześniej objęty obowiązkowymi Poradnik: Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz ustalania podstawy wymiaru składek 2Zakład Ubezpieczeń Społecznych 2017 r. Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz ustalania podstawy wymiaru składek Poradnik Stan prawny na dzień 1 września 2017 r. Niepodleganie to po prostu niespełnienie ustalonych przez ubezpieczyciela wymagań niezbędnych do podjęcia działań względem osoby ubezpieczonej i przekazania jej środków. Zdarza się to raczej rzadko, ale jest jak najbardziej realne. Ze względu na to warto wiedzieć, jakie są tego przyczyny, a także, w jaki sposób uniknąć problemów. Od 1 lutego 2020 r. będą obowiązywać nowe zasady korzystania z „małego ZUS plus”/ „małej działalności gospodarczej plus”. Będziesz mógł opłacać składki na ubezpieczenia społeczne od podstawy wymiaru, której wysokość będzie zależeć od Twoich dochodów z działalności gospodarczej. Autopromocja. Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, jeśli pozarolnicza działalność nie jest jedynym tytułem do ubezpieczeń 3. Zasady ustalania podstawy wymiaru składki zdrowotnej przedsiębiorców w 2022 r. JNWGZ. Piąty wpis z cyklu „12 Przykazań transgranicznego delegowania pracowników” dotyczy zasad podlegania ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnym przez pracowników oddelegowanych. W naszym cyklu przedstawiamy najistotniejsze kwestie związane z oddelegowaniem pracowników do wykonywania pracy w innym państwie. W każdym z wpisów zostały przedstawione w szczegółowy sposób odrębne zagadnienia, natomiast całokształt artykułów stanowi kompendium ogólnej wiedzy na temat transgranicznego delegowania pracowników. Podsumowanie Przy oddelegowaniu pracownika, konieczne jest ustalenie właściwego ustawodawstwa. Zaświadczenie o zabezpieczeniu społecznym potwierdza podleganie pracownika konkretnemu ustawodawstwu. Obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oddelegowanego pracownika, może ciążyć na pracodawcy lub na pracowniku. Ubezpieczenie społeczne pracownika oddelegowanego do pracy za granicą Przepisy unijne stanowią, iż osoby, które wykonują pracę w więcej niż jednym państwie członkowskim UE, EOG lub Szwajcarii, podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Dla określenia obowiązków ubezpieczeniowych pracownika, konieczne jest więc ustalenie właściwego ustawodawstwa. Tym samym, co do zasady, nie powinno dochodzić do sytuacji, w której podatnik opłacałby składki na ubezpieczenia społeczne w dwóch lub więcej państwach. Zasady ustalania właściwego ustawodawstwa zostały określone w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Różnią się one w zależności od podejmowanej formy aktywności zawodowej oraz uwarunkowań osobistych podatnika. W przypadku pracownika oddelegowanego przez polskiego pracodawcę do wykonania pracy za granicą, jeżeli okres oddelegowania nie przekracza 24 miesięcy, a pracownik nie został oddelegowany w celu zastąpienia innej osoby, co do zasady, podlega on polskiemu ustawodawstwu. W przypadku wykonywania pracy poza UE oraz EOG obowiązuje – jeżeli została zawarta – umowa o zabezpieczeniu społecznym, zawarta pomiędzy Polską a krajem, do którego delegowany jest pracownik. Umowy te oparte są na: zasadzie równego traktowania, zasadzie stosowania jednego ustawodawstwa, zasadzie sumowania okresów ubezpieczenia, zasadzie zachowania praw nabytych (eksportu świadczeń). Aktualnie Polska posiada umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym z: Jugosławią (Obecnie dotyczy: Czarnogóry, Serbii, Bośni i Hercegowiny), Macedonią, USA, Kanadą, Quebec, Koreą Południową, Australią, Ukrainą, Mołdawią. Potwierdzeniem właściwości ustawodawstwa jest wydawane na wniosek zainteresowanego zaświadczenie A1 (w przypadku krajów z UE/EOG) oraz specjalny dokument wydawany przez organy ubezpieczeń społecznych państwa, z którego oddelegowywany jest pracownik (w przypadku krajów, z którym podpisane jest porozumienie o zabezpieczeniu społecznym). Przepisy ustawy regulującej kwestie ubezpieczeń zdrowotnych stanowią, że spełnienie przesłanek do objęcia ubezpieczeniami społecznymi jest jednoznaczne z objęciem danej osoby obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego. W konsekwencji, podleganie pod ubezpieczenia społecznego w Polsce oznacza jednoczesne podleganie pod ubezpieczenia zdrowotne. Ustawodawstwo polskie w zakresie ubezpieczeń społecznych pracowników oddelegowanych W przypadku pracowników, którzy podlegają polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych, oddelegowanych przez polskiego pracodawcę do wykonania określonej pracy w innym państwie, ich warunki ubezpieczeń pozostają praktycznie tożsame z tymi, które obowiązują w przypadku wykonywania pracy na terytorium Polski. Zmianie podlega natomiast sam sposób obliczania podstawy wymiary składek. Obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne, w przypadku pracownika oddelegowane za granicę, ciąży na pracodawcy. Z kolei w przypadku pracownika oddelegowanego do wykonywania pracy na terytorium Polski, jeżeli podlega on polskim ubezpieczeniom społecznym, jego pracodawca powinien zarejestrować się dla tych celów w Polsce. Istnieje jednak możliwość, aby oddelegowany do Polski pracownik przejął te obowiązki na siebie, co będzie skutkowało brakiem konieczności rejestrowania się przez pracodawcę jako płatnik na terytorium Polski. Podsumowując, ustalenie właściwego ustawodawstwa jest kluczowe do wywiązania się z obowiązku opłacania ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego. WSPÓŁAUTOR: Joanna Krajnik, Konsultant, Transgraniczne delegowanie pracowników Cykl „12 Przykazań transgranicznego delegowania pracowników” składa się z poniższych artykułów: Transgraniczne delegowanie pracowników Oddelegowanie a delegacja Pracownik oddelegowany do pracy w Polsce Pracownik za granicą a PIT w Polsce Delegowanie pracowników – ubezpieczenia społeczne i zdrowotne Delegowanie pracowników – dokumentacja Delegowanie pracowników – umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania Delegowanie pracowników – opodatkowanie dochodów w innych krajach Delegowanie pracowników roczne zeznanie podatkowe Dyrektywa o transgranicznym delegowaniu pracowników Delegowanie pracowników – łatwiej z doradcą podatkowym Delegowanie pracowników – wątpliwości Przedsiębiorcy zatrudniający zleceniobiorców muszą rozpatrywać ich podleganie ubezpieczeniom społecznym z uwzględnieniem daty zawarcia umowy zlecenia. Umowy zawarte przed 14 stycznia 2000 r. z własnym pracownikiem, które trwają do dnia dzisiejszego, nadal nie podlegają obowiązkowi oskładkowania. Aby płatnik prawidłowo mógł rozliczyć umowę zlecenia, umowę agencyjną, umowę o świadczenie usług, w pierwszej kolejności musi ustalić datę zawarcia takiej umowy. Dopiero wówczas prawidłowo ustali zasady podlegania ubezpieczeniom. Obowiązek ubezpieczeń społecznych Podstawowym kryterium objęcia ubezpieczeniami społecznymi i ubezpieczeniem zdrowotnym umowy zlecenia zawartej przed 14 stycznia 2000 r. był czas jej trwania. Umowy zlecenia podlegały obowiązkowo ubezpieczeniom, jeżeli były zawierane: na okres dłuższy niż 14 dni, z jednym zleceniodawcą na okres krótszy niż 15 dni i przerwa między umowami była krótsza niż 60 dni (umowy podlegały sumowaniu). W takich sytuacjach ubezpieczenia emerytalne oraz rentowe były obowiązkowe, ubezpieczenie chorobowe było dobrowolne, natomiast ubezpieczenie wypadkowe było obowiązkowe, jeżeli umowa była wykonywana w siedzibie płatnika lub w miejscu prowadzenia działalności (art. 6 ust. 1 pkt 4 i ust. 5 ustawy systemowej w brzmieniu obowiązującym do 29 grudnia 1999 r.). Po nowelizacji ustawy (dla umów zawartych od 14 stycznia 2000 r.), przy rozstrzyganiu obowiązku objęcia ubezpieczeniem społecznym bez znaczenia pozostaje okres, na który została zawarta umowa zlecenia. Istotne znaczenie ma natomiast fakt, czy umowa ta została zawarta z własnym pracownikiem oraz czy zleceniobiorca ma jeszcze inne tytuły do ubezpieczeń. PRZYKŁAD Radosław K. wykonywał umowę zlecenia zawartą na okresy od 1 do 6 czerwca 1999 r. oraz od 1 do 12 lipca 1999 r. W tym czasie ubezpieczony nie posiadał żadnego innego tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń. Z tytułu wykonywania powyższych umów Radosław K. podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, gdyż zsumowane umowy były zawarte na okres dłuższy niż 14 dni, a przerwa między umowami była krótsza niż 60 dni. Aby ustalić, czy umowa zlecenia zawarta przed 14 stycznia 2000 r. podlegała dobrowolnie ubezpieczeniom społecznym, zleceniodawca musiał posiadać wiedzę o innych obowiązkowych tytułach ubezpieczeniowych tego zleceniobiorcy. Ubezpieczony mógł jednocześnie prowadzić działalność gospodarczą, być emerytem lub rencistą czy być zatrudnionym w ramach stosunku pracy. W takich przypadkach następował tzw. zbieg tytułów do ubezpieczeń, który często powodował, że umowa zlecenia nie podlegała obowiązkowo oskładkowaniu. Nowelizacja ustawy systemowej, która weszła w życie 30 grudnia 1999 r., zmieniła jednak zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym przez osoby wykonujące pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Dlatego do umów zlecenia zawieranych od 14 stycznia 2000 r. (po upływie 14 dni od dnia wejścia w życie tej ustawy) stosuje się zmienione przepisy. Istotne zmiany przy zbiegach tytułów ubezpieczeń zaprezentowano w tabeli. Najważniejsze różnice w oskładkowaniu umów zleceń w zależności od daty ich zawarcia PRZYKŁAD Rafał W. pracował w firmie na podstawie umowy o pracę. Pracodawca zawarł z nim 1 stycznia 1999 r. umowę zlecenia na wykonanie prac, które nie pokrywały się z zakresem obowiązków pracownika. Z tytułu umowy zlecenia pracownik nie podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i nie zgłosił się do nich dobrowolnie. Umowa zlecenia została rozwiązana z pracownikiem 28 lutego 2007 r. Jednak pracodawca ponownie rozpoczął współpracę z Rafałem W. od 2 kwietnia 2007 r., również na umowę zlecenia. Umowa ta została zawarta po 13 stycznia 2000 r., zatem pracownik podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu zarówno z umowy o pracę, jak i z umowy zlecenia. PRZYKŁAD Renata S. wykonywała pracę w spółce z w okresie od 1 do 31 stycznia 2014 r. na podstawie umowy zlecenia. Z tytułu tej umowy w styczniu 2014 r. otrzymała 800 zł. Jednocześnie od 1 kwietnia 2009 r. pozostaje z tą spółką w stosunku pracy z miesięcznym wynagrodzeniem 2500 zł. Osoba ta podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu zarówno z tytułu umowy o pracę, jak i z tytułu umowy zlecenia. Pracodawca był zobowiązany zgłosić tę osobę od 1 kwietnia 2009 r. do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego, rentowych, chorobowego i wypadkowego oraz do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego z kodem 01 10 xx. Nie ma natomiast potrzeby zgłaszania pracownicy do ubezpieczeń z tytułu zawartej umowy zlecenia wykonywanej w styczniu 2014 r. Składki od przychodów z obydwu umów muszą zostać rozliczone w jednym raporcie imiennym ZUS RCA. Zleceniobiorca, który nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z danego tytułu ubezpieczeniowego, może przystąpić dobrowolnie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Wtedy obowiązkowo zostanie objęty ubezpieczeniem wypadkowym, natomiast nie ma możliwości przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. PRZYKŁAD Pracodawca zawarł umowę zlecenia z własnym pracownikiem 20 grudnia 1999 r. Umowa była wykonywana do 30 listopada 2004 r. w siedzibie płatnika. W tym czasie trwała też umowa o pracę. W trakcie obowiązywania umowy zlecenia objęcie ubezpieczeniami emerytalno-rentowymi z tej umowy miało charakter dobrowolny, ponieważ została zawarta przed 14 stycznia 2000 r. Jeżeli zleceniobiorca przystąpiłby do ubezpieczeń dobrowolnie, to obowiązkowo podlegałby również ubezpieczeniu wypadkowemu, gdyż umowa była wykonywana w siedzibie pracodawcy. Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego Przy ustalaniu obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne nie ma znaczenia, kiedy umowa zlecenia została zawarta, a także ile zleceniobiorca ma innych tytułów do ubezpieczeń. Składkę na ubezpieczenie zdrowotne opłaca się z każdego tytułu obowiązkowo. Jedynym wyjątkiem są umowy zleceń zawarte z uczniami gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, szkół ponadpodstawowych oraz ze studentami (do ukończenia 26. roku życia), które nie są obejmowane ubezpieczeniami społecznymi i zdrowotnym ani obowiązkowo, ani dobrowolnie. PRZYKŁAD Student w wieku 22 lat wykonuje umowę zlecenia w spółce z i jednocześnie jest zatrudniony na umowę o pracę w innej firmie. Z tytułu stosunku pracy podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, natomiast z tytułu wykonywania umowy zlecenia nie podlega ubezpieczeniom ani obowiązkowo, ani dobrowolnie. Odpowiedzi na pytania Czytelników W naszej spółce od lat pracuje zleceniobiorca, będący jednocześnie rencistą. Umowa zlecenia została zawarta w 1999 r. Czy w związku z tym, że umowa tego zleceniobiorcy trwa nieprzerwanie wiele lat, rencista nadal nie podlega obowiązkowi ubezpieczeń społecznych? Tak. Umowa zlecenia zawarta przed 14 stycznia 2000 r. z emerytem lub rencistą nadal nie powoduje obowiązku ubezpieczeń społecznych. Do chwili rozwiązania tej umowy zleceniobiorca podlega obowiązkowo tylko ubezpieczeniu zdrowotnemu. Ubezpieczenia zdrowotne są jednymi z podstawowych ubezpieczeń w naszym kraju. Ich istotą jest zapewnienie osobie objętej ubezpieczeniem ochrony zdrowia i opieki medycznej. Celem ubezpieczeń jest ochrona przed zjawiskami niepożądanymi. Choć obowiązkowe ubezpieczenia społeczne są gwarantowane ustawą, popyt na lepszą i szerszą opiekę zdrowia przyczynił się do rozwoju sektora ubezpieczeń prywatnych. Kluczowe kwestie związane z rodzajami ubezpieczeń przedstawiono w niniejszym artykule. Spis treści1 Czym są ubezpieczenia zdrowotne? Rodzaje ubezpieczeń zdrowotnych2 Obowiązkowe ubezpieczenia Kto podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu? Okres ochrony Ciągłość ubezpieczenia3 Dobrowolne ubezpieczenia Jak się ubezpieczyć Kto może ubezpieczyć się dobrowolnie?4 Prywatne ubezpieczenia zdrowotne5 Kogo można zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego?6 Ile kosztuje ubezpieczenie zdrowotne?7 Europejska Karta Ubezpieczenia Na ile jest wydawana karta EKUZ i jak ją uzyskać Czym są ubezpieczenia zdrowotne? Ubezpieczenia zdrowotne zapewniają objęcie świadczeniami związanymi bezpośrednio ze zdrowiem1. Dzięki niemu osoba chora może korzystać z opieki i konsultacji lekarzy, podlegać hospitalizacji, rehabilitacji, a nawet korzystać z kuracji w uzdrowisku. Większość obywateli w Polsce jest objęta jego ochroną. Kiedy zostało wprowadzone ubezpieczenie zdrowotne? Ubezpieczenie zdrowotne zostało wprowadzone pierwotnie przez Ustawę z dnia 27 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Rodzaje ubezpieczeń zdrowotnych Występują przede wszystkim dwa rodzaje ubezpieczeń: obowiązkowe, dobrowolne. Obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne jest finansowane z budżetu państwa. Katalog osób, które są nim objęte, ma charakter zamknięty. Jest precyzowany przez ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Aby dana osoba nabyła prawo do świadczeń, musi zostać zgłoszona do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Kto podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu? Obowiązkowemu ubezpieczeniu podlegają osoby zatrudnione na umowę o pracę lub zlecenia, przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą, rolnicy, żołnierze, policjanci, funkcjonariusze ABW, uczniowie i studenci, bezrobotni zarejestrowani w Urzędzie Pracy, sędziowie, senatorowie, posłowie, emeryci i renciści. Okres ochrony zdrowia Osoba jest objęta ochroną już od momentu zgłoszenia. Jeżeli pracownik zostanie zwolniony przez pracodawcę (płatnika składek), ubezpieczenie wygasa po 30 dniach od rozwiązania umowy. Czy gdy student kończy studia, to jego ubezpieczenie automatycznie wygasa? Studentów ubezpieczenie obejmuje jeszcze przez cztery miesiące od momentu ukończenia studiów (płatnikiem w tym przypadku jest uczelnia). Taka sama sytuacja dotyczy osób, które zostają skreślone z listy studentów. Ciągłość ubezpieczenia Co ważne, w przypadku ubezpieczenia obowiązkowego warto dbać o jego ciągłość. W przeciwnym wypadku osoba, która nie jest nim trwale objęta, może zostać zmuszona do zapłacenia zaległych składek Narodowemu Funduszowi Zdrowia. Zapobiega to hipotetycznej pokusie nadużycia, kiedy osoba nieopłacająca regularnie składek ubezpieczałaby się, kiedy potrzebowałaby hospitalizacji bądź leczenia, a potem rezygnowałaby z ubezpieczenia. Dobrowolne ubezpieczenia zdrowotne Przewidziano również rozwiązanie dla osób, które chciałyby zostać objęte ubezpieczeniem zdrowotnym, lecz nie spełniają kryteriów, aby podlegać obowiązkowemu ubezpieczeniu. W takim przypadku istnieje możliwość dobrowolnego ubezpieczenia się. Jak się ubezpieczyć dobrowolnie W celu uzyskania dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego należy: wypełnić odpowiedni wniosek (dostępny na stronie ZUS-u), udać się do wojewódzkiego oddziału NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania, przedstawić dotychczasowe świadectwa pracy lub potwierdzenie wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej w przypadku przedsiębiorców. Część osób podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Ci, którzy nie podlegają wspomnianemu obowiązkowi, mogą wciąż ubezpieczyć się dobrowolnie. Na podstawie przedstawionych dokumentów zostanie wyliczona składka, którą od tego momentu należy opłacać co miesiąc. Umowa zostaje podpisana na czas nieokreślony, jednak można ją rozwiązać w momencie podjęcia kolejnej pracy bądź rozpoczęcia (lub wznowienia) prowadzenia działalności. Warto wiedzieć, że w przypadku zgłoszenia członków rodziny nieposiadających prawa do ubezpieczenia składka nie ulega zmianie. Kto może ubezpieczyć się dobrowolnie? Ubezpieczyć się dobrowolnie mogą: osoby przebywające na terenie Polski, których nie dotyczy obowiązek posiadania ubezpieczenia obowiązkowego w Polsce, Unii Europejskiej ani w żadnym z państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), wolontariusze, osoby niepracujące, niezgłoszone do ubezpieczenia przez pracującego członka rodziny, a także nieubezpieczone przez uczelnię ani w innym miejscu. Prywatne ubezpieczenia zdrowotne Z myślą o osobach, które nie są usatysfakcjonowane jakością usług zapewnianych przez publiczną opiekę zdrowotną, powstało wiele produktów związanych z prywatną opieką medyczną. W zamian za określoną opłatę abonamentową można otrzymać dostęp do specjalistów czy usług diagnostycznych. Będąc klientem takiej firmy, możemy umówić się na wizytę u lekarza wybranej specjalizacji nawet na ten sam dzień. Zakres świadczeń, liczba konsultacji czy wizyt domowych zależy od ceny naszego pakietu. Ubezpieczenie prywatne jest niezależne od tego zapewnianego przez NFZ. Często prywatne firmy świadczące tego rodzaju usługi uzależniają koszty pakietów także od wieku swoich klientów. Najmniej zapłacą osoby dorosłe (zwykle w wieku 18–65 lat), zaś składki dla młodzieży (do 18 roku życia) oraz osób starszych będą wyższe. Wynika to ze zwiększonej częstotliwości korzystania z usług w przypadku obu grup wiekowych. Firmy ubezpieczeniowe oferują podstawowe pakiety prywatnej opieki medycznej już za kilka bądź kilkadziesiąt złotych miesięcznie. Za najbardziej rozbudowane pakiety w firmach takich jak Medicover, LUX MED czy Falck zapłacimy nawet kilka tysięcy złotych rocznie. Kogo można zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego? Osoba objęta obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym może zgłosić do ubezpieczenia najbliższych członków rodziny. Należą do nich: mąż lub żona, dziecko własne lub małżonka, dziecko przysposobione do 18 roku życia, a jeśli nadal podejmuje edukację – do 26 roku życia, rodzice i dziadkowie pozostający z ubezpieczonym w jednym gospodarstwie domowym. Zgłoszenie członków rodziny do ubezpieczenia zdrowotnego to obowiązek ubezpieczonego. Niedopełnienie formalności może skutkować nawet wymierzeniem grzywny. Przykładowo, za niezgłoszenie urodzonego dziecka do ZUS-u może grozić nawet 5000 zł kary. Zgłoszenia członka rodziny należy dokonać w ciągu siedmiu dni od powstania okoliczności uzasadniającej dane zgłoszenie. W przypadku pracownika zatrudnionego na umowę o pracę wystarczy, że przedstawi on swojemu pracodawcy odpowiedni wniosek. Ile kosztuje ubezpieczenie zdrowotne? Składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne wynosi obecnie 9% miesięcznego wynagrodzenia. W 2018 roku wynosi ona ok. 320 zł według Głównego Urzędu Statystycznego. Składka na dobrowolne wynagrodzenie zdrowotne w II kwartale 2018 roku wynosi 423 zł. Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego Wybierając się na wakacje na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii, warto zaopatrzyć się w kartę EKUZ2. Jest to dokument w formie plastikowej karty (mieszczącej się w portfelu) potwierdzającej prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych w łącznie 32 krajach. Będąc w jej posiadaniu, możemy korzystać z opieki medycznej na takich samych warunkach jak obywatele kraju, na którego terenie tymczasowo przebywamy. Nie oznacza to jednak, że do każdego lekarza pójdziemy bezpłatnie, dlatego przed wizytą należy upewnić się, że przyjmuje on w ramach publicznej opieki. Nie we wszystkich państwach opieka medyczna jest całkowicie darmowa – w takim przypadku również będziemy musieli zapłacić za świadczone na naszą rzecz usługi. Na ile jest wydawana karta EKUZ i jak ją uzyskać Karta dla osób ubezpieczonych jest wydawana na 12 miesięcy. Wniosek jest dostępny na stronie NFZ, można go złożyć osobiście w oddziale NFZ, wysłać pocztą, faksem lub złożyć za pomocą platformy ePUAP. Kartę można odebrać w oddziale NFZ lub może zostać wysłana na wskazany adres. Istnieje także możliwość wystawienia upoważnienia, aby mogła ją odebrać wskazana przez nas osoba. Karta jest bezpłatna.